تغییرات ویسفاتین پلاسما و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 پس از تمرینات پیلاتس

زمینه و هدف: ویسفاتین یک نوع آدیپوسایتوکین جدید است که نقش شبه­ انسولینی دارد و سطح آن می­تواند تحت تأثیر فعالیت ­های ورزشی از جمله پیلاتس قرار بگیرد و در کاهش دیابت نقش داشته باشد. هدف از این تحقیق، تعیین تغییرات ویسفاتین پلاسما و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 پس از تمرینات پیلاتس بود. روش­­کار: این پژوهش نیمه ­تجربی در سال 1394 انجام شد. 20 زن چاق مبتلا به دیابت نوع 2 (میانگین سنی 2/60±52/15  سال و شاخص توده بدنی 2/46±33/85 کیلوگرم بر متر مربع)، به­ طور تصادفی در دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی 8 هفته تمرینات پیلاتس را 3 جلسه در هفته و هر جلسه به ­مدت 60 دقیقه اجرا کردند، در حالی­که گروه کنترل هیچگونه فعالیت منظمی نداشتند. ترکیبات بدنی، گلوکز، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین، ویسفاتین و حداکثر اکسیژن مصرفی در هر دو گروه، قبل و بعد از مداخله، اندازه­ گیری شد. برای مقایسه تغییرات درون­ گروهی از آزمون آماری t وابسته و جهت مقایسه تغییرات بین­ گروهی از تست t مستقل توسط نرم افزار آماری SPSS-23 استفاده شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که تمرینات پیلاتس باعث کاهش معنادار وزن (0/001=p)، درصد چربی (0/021=p)، گلوکز خون (0/004=p)، انسولین (0/002=p)، مقاومت به انسولین (0/000=p)، ویسفاتین (0/025=p) و افزایش معنادار حداکثر اکسیژن مصرفی (0/036=p) آزمودنی­های گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل شد. نتیجه­گیری: تمرینات پیلاتس، ویسفاتین پلاسما و مقاومت به انسولین را در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 کاهش می­دهد؛ بنابراین در افراد دیابتی چاق، به منظور کاهش قندخون و عوارض ناشی از دیابت می توان از این تمرینات بهره گرفت.